ایده آل خیلی از ما اینه که در محل کار ، رئیسمون قدرمون رو بدونه . اما در اکثر موارد اینطوری میشه از این ناله میکنیم که کسی قدر من رو نمیدونه و کارهای من به چشم کسی نمیاد.
شاید جواب در خود سوال باشه . وقتی میگی چرا کار من به چشم کسی نمیاد ؛ بهتره از خودت بپرسی که خب چرا ؟ چرا کسی کار تو رو نمی‌بینه ؟ چرا وقتی پشت کامپیوتر 8 ساعت تمام یک کار خسته کننده رو انجام میدی رئیست اون رو نمی‌بینه ؟
جواب اینه : چون خودت بهش نمیگی !
در کشوری زندگی میکنیم (شاید هم دنیا) که برای به چشم اومدن باید به خودت متکی باشی . این رو محال فرض کن که کاری رو انجام بدی و انتظار داشته باشی کار تو توسط دیگران کشف بشه.
هر کاری که برای مجموعه ات ، برای رئیست ، برای شرکتت انجام میدی باید بری و حتی به صورت خیلی کوتاه هم که شده گزارشش رو بدی.
من گاهی به شوخی میگم حتی اگه برای منافع شرکتت یک تلفن ساده هم زدی ، باید این رو جوری با آب و تاب برای رئیست تعریف کنی که فکر کنه یک سوپرمن رو استخدام کرده.
برای همینه که من اگر یک عکس معمولی هم میگیرم ، اون رو توی بوق و کرنا میکنم و درموردش حتی مقاله هم می‌نویسم .
دیگران اینقدر کار و گرفتاری دارند که اصلا وقت کشف کردن ما رو ندارن . این قانون بازیه که خودت باید خودت رو به همه نشون بدی .
میدونم قانون خوبی نیست و بی رحمانه است . اما تنها قانونی هست که داریم.
در اینستاگرام ، مطالبی وجود داره که در سایت نیست