همه ما میدونیم که اصلاح رنگ و کالر گریدینگ فرآیند سنگینی هست و نیاز به سیستم نسبتا قوی داره. مخصوصا زمانی که قرار باشه با رزولوشن های بالایی مثل 4K یا 8K کار کنیم. این روزها هم صد البته ویدیوهای UHD کاملا پر طرفدار هست و شاید بشه گفت مدتی هست که انتشار ویدیوهای UHD یک کار عادی حساب میشه. با اینحال اگر سیستم ضعیفی داشته باشیم چی؟ توی این شرایط باید اصلاح رنگ و کالر گریدینگ با سیستم ضعیف رو یاد بگیریم.

موضوع کوییز من در اینستاگرام

این عادت رو دارم که به صورت منظم در صفحه اینستاگرام خودم کوییزهایی رو مطرح میکنم تا مخاطبین صفحه من بتونن خودشون رو محک بزنن. معمولا هم سطح این سوالات سخت هست و خب مدت هاست که از پرسیدن سوالاتی مثل “اگر سرعت شاتر رو زیاد کنیم عکس تاریک میشه یا روشن؟” گذر کردم!

کوییز دوم در مورد کالر گریدینگ با سیستم ضعیف

در دومین کوییزی که گرفتم این سوال رو پرسیدم که اگر سیستم ضعیفی داشته باشیم و قرار هم باشه با فوتیج های 4K کار کنیم و صد البته قرار باشه خروجی کار هم 4K باشه “بهترین” راه حل برای ما چیه؟

و این سوال 4 تا گزینه داشت:

1. کش کردن تایم لاین
2. تغییر موقت رزولوشن تایم لاین
3. استفاده از فوتیج های پراکسی
4. کاهش گستره گمت تایم لاین

بهترین روش کالر گریدینگ با سیستم ضعیف

پاسخ درست تر گزینه 2 بود. و اما چرا؟ بیایید با هم گزینه های رو بررسی کنیم. اول از همه گزینه 4 که کلا از مرحله پرت هست و عملا نقش گزینه انحرافی رو داره. چون گستره گمت اصلا نقشی در این ماجرا نداره و اگر هم قرار باشه اون رو کم کنیم روی فرآیند کالر گریدینگ ما تاثیر منفی خواهد گذاشت. این رو اگر خاطرتون باشه توی کورس 1902 هم گفته بودم و بعدش تاثیر کالر اسپیس تایم لاین رو با مثال توضیح دادم.

گزینه 1 هم خیلی نمیتونه به ما کمک کنه با وجود اینکه درست هم میتونه باشه. چون کش کردن تایم لاین دو تا عیب (شاید بشه گفت عیب) داره: اول اینکه قدرت سیستم شما رو برای رندر کردن ویدیوهای کش شده میگیره و دقیقا همون توان پردازشی که بهش نیاز دارید رو به کش کردن اختصاص میده؛ و عیب دوم هم اینه که اگر روی هر فوتیج کوچکترین تغییری هم ایجاد بشه باز هم اون فوتیج از اول کش میشه و این یعنی از دست دادن توان پردازشی سیستم در اون چند ثانیه.

توی گزینه 3 پیشنهاد شده از فوتیج های پراکسی استفاده کنیم. پراکسی کردن فوتیج ها در فرآیند فیلمسازی کار بسیار خوب و عاقلانه ای هست؛ البته نه برای کالریست ها ! بلکه برای تدوین گرهای عزیز.

ما همیشه یک نسخه پراکسی آماده میکنیم (یا توی خود دوربین و یا بعدا با نرم افزار) که اون رو در اختیار تدوینگر قرار بدیم و از این طریق دیگه تدوینگر مجبور نیست با فوتیج های سنگین و لاگ و حتی گاها RAW کار کنه. بعد از تدوین فایل XML رو در اختیار کالریست قرار میده و ادامه ماجرا …

و اما گزینه 2 که در واقع بهترین جواب این کوییز هم بود. تغییر موقت رزولوشن یا بهتره بگم ابعاد تایم لاین پروژه بهترین کاری هست که شمای کالریست میتونید انجام بدید و حتی با سیستم های ضعیف هم کارهای بزرگ و سنگینی رو آماده کنید.

روش کار به این صورت هست که مثلا ویدیوهای ما 8K هست و اتفاقا قراره خروجی کار هم 8K باشه. ما میایم بعد از انجام تنظیمات اولیه پروژه، تایم لاین رو از روی 8K برمیداریم و روی ابعاد کوچکتری مثلا Full HD و یا حتی بازهم کوچکتر قرارش میدیم. کالرگریدینگ رو انجام میدیم و دقیقا قبل از مرحله رندر کردن و خروجی گرفتن نهایی، دوباره ابعاد تایم لاین رو برمیگردونیم روی همون 8K.

به هم خوردن نسبت Insert ها در پروژه؟

و صد البته نباید نگران این باشیم که نسبت و سایز چیزهایی که توی پروژه Insert کردیم به هم بخوره. این یکی از ویژگی های عالی داوینچی ریزالو هست که به ما اجازه میده زمانی که ابعاد پروژه رو عوض میکنیم خیالمون از بابت تغییر خودکار تمام چیزهایی که توی تایم لاین هست هم راحت باشه.

جمع بندی

پس درسته که خیلی ها توی این کوییز اشتباه جواب دادن (قبول دارم که کوییز سختی هم بود و 3 تا گزینه نسبتا صحیح داشت) اما به قول معروف این چیزی از ارزش های کالریست ها کم نمیکنه! و البته سبب خیری هم شد برای اینکه این نکته مهم و حیاتی رو در مورد داوینچی ریزالو یاد بگیریم.

پس از این به بعد اگر از بابت ضعیف بودن سیستم خودتون و سنگین بودن پروژه نگرانی دارید میتونید با استفاده از این روش پروژه های سنگین ترین رو نسبت به حالت عادی بگیرید.